Ushuaia: Fin del mundo

Bariloche, Ruta 40, El Calafate

Chili: Santiago+Pichilemu+Pucón

Beste vriendjes en sympatisanten,

Ik heb een tijdje getwijfeld indien ik dan wel naar Chili zou gaan, velen zeiden me dat het er duur was en dat er uiteindelijk niet zo veel te zien is, aangezien de relatie tussen de Argentijnen en de Chilenen niet zo goed is moest ik op niet zoveel betrouwbare informatie rekenen van hen, vanaf Córdoba stak ik de grens over naar Santiago, na tweemaal een grondige drugscontrole te ondergaan kwam ik in de late middag aan in mijn hostel, de hoofdstad van Chili bleek uiteindelijk heel interessant te zijn, vol leven en bars, ook al heb ik er geen echt goeie gevonden, mensen zijn er naar m´n gevoel iets minder joviaal dan in Argentinië en Bolivië, heb er een museum bezocht over de Inca en Maya-cultuur dat echt de moeite was, wil zeker nog naar Peru en Mexico om meer over deze culturen te weten te komen,

Na Santiago was het m´n plan om de kust van Chili te gaan verkennen, ik wou het surfen nog eens een kans geven, in mijn hostel had ik vernomen dat Pichilemu een echt goede sufplek bleek te zijn, helaas waren er toen ik er aankwam geen golven te bespeuren en waren er slechts enkelingen die een poging tot surfen waagden, ik moest het stellen met wat plaatselijke schaaldiertjes als middagmaal en zette mijn reis verder naar Pucón, een stadje die naast twee actieve vulkanen ligt, in de morgen kwam ik er aan en installeerde mij in de plaatselijke camping, ik huurde er een mountainbike om de streek te gaan bekijken, het was een verschrikkelijke tocht, met beklimmingen om je kapot te zweten en afdalingen waar je met de schrik van afkwam, maar doorheen zalige lagunes, waar ik het maar niet kon laten om een frisse duik te nemen, mijn tocht eindigde aan ´Playa Negra´ waar ik een wel verdiende pint kon drinken tussen de hectische Chileense strandjutters, de volgende morgen was het vooral veel te vroeg toen ik mezelf tegenkwam in het plaatselijke krantenwinkeltje waar ik mijn bus richting Bariloche opwachtte,

Hasta Luego,

Tim

Mendoza

Córdoba+ Alta Gracia, casa de Che

´You´re asking me will my love grow, I don´t know´

Met de Beatles op vertrek ik met de nachtbus richting Còrdba, een bruisende studentenstad, ik kom er terecht in een hostel die alweer volzit met een groep Israëlieten, het begint stilaan een plaag te worden, na hun legerplicht is het de gewoonte van vele jongeren in Israël om een grote reis maken, velen van gaan dan ook in een grote groep naar Zuid-Amerika, echt sociaal zijn ze niet aangezien ze constant met hun eigen groepje optrekken en hun eigen taal spreken.

Gelukkig heeft de stad waar ik in vertoef heel wat te bieden, het museum voor moderne kunst is bijvoorbeeld echt een aanrader, overal zijn er ook hippe bars en terrasjes, ideaal om op het gemak een frisse pint te pakken, een boek te lezen of de parade van opgesmukte mensen te aanschouwen, de volgende dag ga ik naar Alta Gracia om het ouderlijk huis van Che Guevara te gaan bezoeken, veel is er niet te zien, het is een welstellende wijk waar het museum van Guevara als voornaamste touristische atractie wordt uitgebaat, het strotregent wanneer ik er vertrek, op naar de volgende grootstad Mendoza,

Grt,
Tim

Potosi, Villazon ...terug nr Argentinië

´Las muchas palabras son indicio de las pocas obras´

Vanaf Oruro ben ik naar Potosi vertrokken, een kleine historische stad, ik heb er de mijnen bezocht, enorm veel bewondering gekregen voor de mensen die er werkten, Bolivia is uiteindelijk geen arm land maar rijk aan allerlei mineralen ijzer, tin, zilver... Jammer genoeg worden die tegenover een hongerloon doorverkocht aan multinationals. In de hostel waar ik verbleef leerde ik een Canadees kennen waarmee ik meerdere rumavonden heb beleefd, vol vertrouwen in de Bolviaanse keuken zijn we ook enkele plaatselijke gerechten gaan eten zoals leversoep en gebakken lamavlees, wat is het leuk om je in een bepaalde cultuur volledig in te dompelen, met pijn in het hart ben ik uit Bolivia vertrokken, in de hoop er ooit zeker nog terug te komen,

Gtrn,
Tim

Carnaval Oruro

Carnaval vieren op zijn Bolivaans kan niet anders dan een uitzonderlijke belevenis zijn, dit was het ook, drie dagen liep ik op het festival rond, ik danste zelf mee met een groep in de stoet, vier uur lang doorheen de hele stad met op het einde een soort verwelkoming in de kerk van Oruro, jammer genoeg ben ik er ook bestolen geweest door een paar jonge gasten, hun truc bestond erin om je eerst in de ogen te spuiten met schuim en daarna je zakken te legen, met als resultaat mijn portefeuille met wat Boliviaans en Argentijns geld verdwenen, gelukkig niets ergs, na iedere dag met waterballonen en schuim te worden bestookt had ik er op het einde toch ook genoeg van, heel veel Bolivianen gaan helemaal op in carnavalgebeuren, met als gevolg heel veel dronken mensen en toch een aantal incidenten,
tijdens het carnavalsweekend was ik welkom bij een kunstenaarsfamilie van vijf dochters, een ongelooflijk hartelijk gezin, ik mocht bij hen eten en ze hielpen me bij het vinden van een kostuum voor de stoet, kortom een ongelooflijke ervaring,
wordt weldra vervolgd.

grtn,
Tim